Eenzaamheid wordt soms versterkt door
wat mensen in je omgeving (onbewust) doen of laten…
Het is niet kwaad bedoeld, maar je voelt je buitengesloten doordat
je minder geld kunt besteden..
“Wij doen niet meer aan verjaardagen”, zeg ik tegen anderen.
Maar de diepste reden is armoede: Ik het kan niet betalen.
Want je moet toch iets meenemen, en je moet mensen toch ook terugvragen
en dan kan ik niet trakteren.
Bovendien praat de visite zo vaak over wat ze gekocht hebben.
En dan voel ik mij buiten gesloten.
En dus hebben we de verjaardagen afgeschaft,
maar het maakt je wel eenzamer.
door chronische ziekte
Met mijn chronische ziekte kan ik de ene dag bijna niets,
en heb ik hulp nodig.
Maar de andere dag gaat het wel en lijkt het wel of ik alles kan.
Dat begrijpen anderen niet en denken dat ik mij aanstel.
Hun houding doet mij pijn en dus sluit ik mij liever af.
Maar het maakt je wel eenzamer.
als je alleen ergens naar toe moet
Ik ben nooit een verenigingsmens geweest,
maar nu ik alleen ben en eigenlijk zelf stappen moet zetten.
is het moeilijk alleen ergens naar toe te gaan.
Ik heb het gevoel dat mensen langs mij heen kijken alsof ze zeggen: ”
Kom niet bij mij zitten, want ik ken je niet”..
Later gaat het vaak wel.
Maar die drempels vind ik lastig, dus ga ik maar niet,
al maakt het wel eenzamer.
als oud-lid gevoel dat je er niet meer bij hoort
Jarenlang was ik bij de vereniging, bij het koor, vertrouwd in de buurt.
En nu zit ik hier en spreek niemand meer..
Wanneer je geen lid meer bent, geen contributie meer betaalt,
hoor je er niet meer bij.
En nu ik moest verhuizen, voel ik het nog meer.
Ik begrijp ook wel: ieder is druk.
Maar het maakt je wel eenzamer.
ze praten maar over.
Dan vertellen ze vol trots over hun kinderen en kleinkinderen ,
hoe geweldig die het doen en hoe vaak ze op bezoek komen.
Nou, dat is fijn voor hen, maar ik heb weinig om te vertellen.
Dat ik me zorgen maak over mijn kind?
( gescheiden of failliet, anders geaard of psychisch ziek.)
Ik houd dan mijn mond en eigenlijk ontloop ik zulke gesprekken liever,
maar het maakt mij wel eenzamer.
nauwelijks nog leeftijdsgenoten
Ik was voor de meesten “meneer, mevrouw”.
Maar nu zijn mijn naasten en vrienden gestorven.
En niemand noemt mij nog bij de voornaam. Het voelt wel eenzamer.
alleen maar nieuwsgierig
In een psalm van 2500 jaar geleden klinkt al:
“Ze nemen mijn ziekte nieuwsgierig op
en gaan er op straat van vertellen..”
Ook nu zijn er die medemensen liever op afstand houden,
want er wordt toch alleen maar gekletst.
Intussen maakt het wel eenzamer.
Voorbeelden uit de pastorale ervaring van H. Hendriksen, em pr.